Sep 16, 2021

Aflevering 08:
Oma

Oma was gister bij de geriater. Haar geheugen wordt wat slechter. Maar nog niet te slecht! Ze kon nog veel dingen op korte termijn onthouden, en het gaat langzaam achteruit. Over een maand of negen moet ze terug komen. Tenzij haar geheugen sneller achter uit gaat.

We hebben ook over pap gepraat. En wat er in het verleden niet is gebeurd, of bij iemand anders is gebeurd. Gelukkig heb ik een lieve Oma, en vader. Die beide vergevingsgezind zijn.

Dingen worden beaamd die ik altijd al dacht. Maar niet zeker wist. Nu is het tijd om zelfvertrouwen op te bouwen, en zelf te gaan leven. Niet meer te zorgen voor, maar voor mezelf zorgen. Ze kan er niets aan doen en is veranderd.

Heel even heb ik het met Erik ook gehad over het feit of ik wel echt man ben. Zo voel ik me niet echt. Eerder een verdwaalde dame met inmiddels 5 oorbellen.

Zo na lange tijd stilte weer een schrijfsel, veel getwijfeld, veel gedacht. Ik blijf ik, maar wel als mezelf. Met de naam die mijn ouders me gaven. Ze kende elkaar nog niet lang toen ze elkaar ontmoette. Maar kozen wel voor elkaar, en voor mij. Ik ben blij dat ik er ben, en met mijn broertje en zusje ook wel content. Niet altijd even... Maar mijn ouders hebben ook voor hen gekozen. Aantal verloren jaren. Maar krijg nu zoveel terug. Dus het leven begint bij 40, ws ook weer bij 50 haha. Maar ik ga vooral gewoon genieten. En mezelf zijn.

Sep 13, 2021

Aflevering 07:
Bioscoop bezoekje

SHANG-CHI AND THE LEGEND OF THE TEN RINGS was overigens een aardige verrassing. Had een klein voorstukje gezien. Maar me niet gerealiseerd dat het een Marvel was, zat vroeg op de fiets, en heb de hele film geen seconde aan iets anders gedacht.

Sep 13, 2021

Aflevering 06:
Raar einde van een goed weekend

Het weekend was zo gezegd leuk, de buurt borrel ook. Alleen wat veel bier, daardoor de medicijnen vergeten. En een nachtje niet geslapen. Nu achterdocht. Angst voor alles en iedereen. Hoewel het langzaam wat afzwakt. Twee diazepam en toch maar wat anti psychotica.

Ik snap niet hoe ik dit in mijn oude huis jaar in jaar uit vol gehouden heb, de spanning, vermoeidheid, de achterdocht, de paranoia.

Gewoon diep in en uit ademen. Niet toegeven aan het gevoel om tabak te willen gaan kopen, straks met de begeleiding praten. Vanmiddag met de huishoudelijke ondersteuning praten. Tussendoor wat appjes naar E.

Maar eerst wachten tot het niet meer donker is, alle ramen staan open want heb het bloed heet. De nieuwsgierige buurvrouw maakt dat ik alle luchtroosters dicht had gedaan omdat ik bang ben dat ze me afluistert bij iedere stap die ik zet.

Dat ook nog maar weer even goed bespreekbaar maken.

Het goeie nieuws is dat ik niet gegokt heb. Had de mogelijkheid, maar niet gedaan!

De borrel was wel leuk, wat onwennig in het begin, maar uiteindelijk voel ik me hier wel thuis. En moet er niet meer aan denken om maanden en jaren opgenomen te zijn. Ik heb eindelijk mijn eigen stekje. Ik hoor iedereen zeggen dat het klein is maar als je veel balast weg gooit, is het perfect voor mij en mijn drie lieve katjes… Die er ongetwijfeld van balen dat ze niet buiten mogen. Maar dan zou ik om de haverklap helemaal doodsangsten uit staan.

Op de flat waren ze gewend niet buiten te komen, hier kunnen ze goed rond kijken, 3 verdiepingen waar ze kunnen racen, wat vooral Koekie graag doet. Ze komen niets te kort. (Hoewel ik vast de kattenbak iets vaker mag verschonen, puntje om aan te werken.)

Sep 12, 2021

Aflevering 05:
Poes

Vandaag is het drie jaar geleden dat Poes overleed. Ik moest haar in laten slapen. Was alleen, en ben zonder mandje terug gelopen. Onderweg een biertje. Ik vind het jammer dat ze dit huis nooit mee heeft kunnen maken, en dat ik haar op veel momenten te kort heb gedaan. Naar mijn eigen vinden.

Ze was er altijd, sliep bij me, zat naast me en volgde me overal. Nu hangt ze op een vast plekje aan de muur, staat ze in tattoo vorm op mijn arm, en in mijn hart altijd bij me.

Soms heb je maar weinig woorden voor heel veel emoties…

Sep 11, 2021

Aflevering 04:
Een rustig weekend

En toen was het alweer zaterdag, wat opgeruimd in de keuken, even naar de markt geweest. Lijken normale dagelijkse dingen. Maar ze kosten mij veel energie. Het liefste was ik op de fiets gegaan, maar dat vind ik nog een beetje eng. Zo vaak kom ik niet in de stad. Op de laatste tijd na dan.

De kraam met e-liqued was vrij vooraan en makkelijk gevonden. Maar de drukte was niet fijn. Ik kwam iemand uit de straat tegen en dat gaf wel een beetje rust. Het gaat sowieso met de ritalin allemaal iets makkelijker. Alleen moet ik af en toe even zitten, en rustig bedenken wat ik wil gaan doen. Vaak is er teveel keus. En dan raak ik het overzicht kwijt.

Vanmiddag komt mijn beste vriend. Ook heb ik nog even met mijn moeder gebeld. Ze komt over een paar maanden in de buurt wonen. En dat vind ik wel een heel fijn idee. Ze heeft altijd veel voor mij gezorgd. En nu wil ik een beetje voor haar gaan zorgen.

Denkend aan mijn eigen rollercoaster life-event verhuizing, hoop ik haar rustig wat te kunnen helpen. Zodat er niet teveel tegelijk op haar af komt.

Vandaag heb ik ook een jaar de sleutel van mijn huis. Het is bij lange na niet zo’n bende als in mijn vorige huis. Waar ik geen luchtroosters had, waar enorme spinnen rond liepen. Waardoor ik de deur nooit op een kiertje durfde te zetten. Hier gaat er regelmatig een deur of raam open. Ik rook niet meer binnen, al bijna een jaar. En rook sowieso bijna niet meer. Het gruis is nu ook bijna op.

Ik krijg een verwijzing naar het Leo Kannerhuis, waar ze gespecialiseerd zijn in autisme. Om het vast te stellen of uit te sluiten. Nog een stickertje er bij mag wel, misschien wordt het dan makkelijker om met mensen om te gaan.

De anti psychotica is goed ingesteld nu, en werkt beter dan de dogmatil die ik had. Ik ben ook niet hele dagen doodmoe.

Een wasje draaien en straks even met E. boodschappen doen. Bij de Albert Heijn in Bemmel. Een fijne winkel, niet zo groot als die op Dukenburg, maar wel relaxt, alles is makkelijk te vinden.

Morgen hebben we een borrel in de straat. Ik neem straks ook een kratje bier mee, hopen dat ie niet vanavond al op is haha. Nee dat valt wel mee. Gister ook geen bier op, wel een wandeling gemaakt. En prima geslapen.

Ik heb al een snorscooter op het oog voor ontspannende toertochtjes, en als het echt goed gaat misschien ook gewoon als vervoersmiddel. Een elektrische, met het oog op duurzaamheid. Al moet ik niet vergeten ook gewoon te fietsen en sporten.

Voor de borrel morgenochtend eerst nog de bioscoop. Ik ga naar een actiefilm, altijd leuk. Maar rustig op mijn gemak, als ik te veel moet haasten ga ik later in de week. Ik ga ook kijken of ik naar Pathé in Arnhem kan, voor de film The Father. Lijkt me best een heftige film over dementie. Maar ik denk ook wel de moeite waard.

Ben benieuwd of mijn weekend echt zo rustig wordt als de bedoeling is. En ik hoop binnenkort een keer een snorscootertje te huren of ergens proef te rijden met E.

We hebben samen veel mee gemaakt de afgelopen jaren, en nu word het tijd voor de leukere dingen. Gewoon genieten. En kijken of de mantelzorg wat meer vriendschap kan worden. Dat zou ik heel erg fijn vinden.

Spijker is trouwens al een paar dagen erg lui, meneer ligt op de krabton. En snurkt af en toe een beetje. Terwijl Peper en Koekie graag wat rond rennen, vliegen jagen en willen spelen met de hengels.

Dat was ie weer voor nu. Straks nog een stuk over de journaliste waar ik gister contact mee had. Of misschien morgen. Ligt er aan wat de volgende impuls/actie wordt na het plaatsen van dit stukje.

Sep 10, 2021

Aflevering 03:
Rustige dag

Vandaag een rustige dag, althans in mijn agenda. Ik ga gaatjes laten schieten, omdat de mijne dicht zijn gegroeid. Kijken of dat kan straks, en naar de psychiater. De zoveelste, maar ze is wel ok. Er wordt meer ook naar somatiek gekeken. Dat is wel prettig. Ook een minder hoge dosis ritalin, waardoor ik veel minder opgefokt ben. Wel weer nog even achter de medicijnen aan zitten. Blijft een dingetje dat steeds fout gaat.

Daarna heb ik in de middag nog contact met een journaliste. Wil het verhaal uit cliënt perspectief vertellen. Over psychoses, wat het met je doet, waarom je reageert zoals je reageert. Als ik het door zet en het komt in de krant, dan plaats ik het hier ook op de site. De film sla ik even over denk ik. Vanavond wel gezellig bij een overbuurvrouw wat eten.

Geen keuzestress vandaag, heb het gister goed gedaan!

Sep 09, 2021

Aflevering 02:
Nog meer keuzestress

De dag is nog half niet voorbij. Sinds een maand of twee budgetbeheer. Omdat ik een gokprobleem heb. Twee keer per week krijg ik geld gestort op mijn eigen leefgeld rekening. En dan is het wikken en weg, kom ik uit met vijf euro. Of moet ik echt boodschappen hebben. Had al wat ingeslagen, maar wat extra kan geen kwaad. Ik probeer ook te stoppen met roken. Moet ik dat voor laten gaan op het gokken. Aan alle kanten krijg je adviezen, pak niet teveel tegelijkertijd aan. Wat klinkt als een aanmoediging om het toch maar te doen. Het gokken althans.

Dat roken laat ik nu vrijwel achterwege, op een e-sigaret na. Wat overigens ook veel tijd en geld kost. Drinken is gelukkig niet zo’n probleem meer nu ik ritalin heb. Ik verwerk prikkels sneller, en raak minder snel warrig. Wat overblijft zijn de keuzes die ik voor mezelf moet maken.

Stap ik nu op de fiets? Dat wat ik 20 jaar niet gedaan heb, maar sinds kort heb opgepakt. En ga ik even de medicijnen halen. Of ik wacht ik toch af tot mijn bezoek is geweest. Met de kans dat ik ga gokken. De twijfel is groot. En de keus maak je zelf.

Ondertussen heb ik amper door dat Koekie naast me staat, en aandacht wil. Laat ik me daar dan nu eerst maar even op focussen. Die verantwoording heb ik zelf bewust in huis gehaald. Mijn kleine hulpbontjes. Die het leven en het huis wat levendiger maken…

Sep 09, 2021

Aflevering 01:
Dagelijkse stress

Keuzes keuzes keuzes.

Soms moet je op je grenzen letten, en soms moet je de keus maken juist wel te gaan. Willekeurig, naar een afspraak. Maar hoe weet je wanneer je moet kiezen. Soms bestaat er een tussenoplossing. Zoals een videobel afspraak. De film kun je makkelijk annuleren. Dat is geen enkel probleem. Niemand kan keuzes voor je maken, tenzij je gedwongen wordt opgenomen natuurlijk. Maar ook daarin krijg je nog te veel verantwoordelijkheid. Soms lijkt het me makkelijker om een fysieke handicap te hebben. Dan zien mensen dat er iets scheelt.

Dat is iets wat ik nog eens met een collega wil bespreken. Wordt je gepamperd als het wel fysiek zichtbaar is, wordt er meer rekening gehouden met?

Psychiatrische klachten zijn niet te zien van buiten, je gedrag valt af en toe op. Maar niemand ziet het razen in je hoofd. Of de verkeerde gedachtekronkels die je brein produceert. Niemand hoort die innerlijke stem, die het constant moeilijk maakt.

De hulpverlening is door de jaren heen wel veranderd. Al ligt het nog steeds aan de persoonlijke klik met degene die je voor je hebt. Is het een psycholoog, waar je niet mee door 1 deur kunt. Maar die wel alle beslissingen over je neemt? Of is het een psychiater, die kijkt naar wat je nodig hebt aan medicatie. Soms heb je misschien beide nodig.

De werkdruk mag voor hulpverleners dan wel ondoenlijk hoog zijn, maar de werkdruk van 24/7 beperkt zijn geeft ook de ene na de andere stress burn-out. Het knopje gaat om 1700 u niet om, maar verergert vaak omdat het dan tegen de avond is en je al een langere dag er op hebt zitten. De prikkels en impulsen, de keuzes die je die dag gemaakt hebt. Het geeft stress.

En toen was het alweer half oktober.

Ik heb met mijn moeder gepraat, met mijn vader ga ik nog bellen. Op het werk en in de straat heb ik aangegeven mijn naam te willen veranderen. Van meisje naar jongen is makkelijker dan van jongen naar meisje. Maar tegenwoordig is er veel meer geaccepteerd dan vroeger. Ik ben gister voor het eerst met mijn nieuwe trui en jas de bus in gestapt, en bij een vriend even op bezoek geweest. Was heel erg gespannen, maar wel trots achteraf. Vind het sowieso lastig om bij mensen op bezoek te gaan.

Maar het ging goed en was gezellig. Ik durf steeds vaker gewoon vragen te stellen.

En een weekje vakantie, Erik is zo meteen hier, gaan we even langs wat winkels, en wat eten drinken en icetea inslaan.

De katjes zijn zo relaxt, ze hangen en spelen en doen. Voelen zich helemaal op hun gemak hier. En ik ben ook gewoon lekker relaxt. Een plant er bij, en wat voor een! Gehad van oma. Kijken hoe het me gaat lukken hem in leven te houden. Ook nog een bon gehad om ergens wat te kunnen drinken. Omdat ik al een tijdje niet heb gegokt. Vluchten hoeft niet meer. Mag gewoon mezelf zijn, vooral van mezelf ook.... En dat is het belangrijkste!

Over daten, vrienden en boeken

Vandaag eindelijk het lef gehad Robin weer te contacten. Ze is net als ik zoekende, gebruik hier de zij vorm. We leerde elkaar een tijdje geleden kennen met een verkeerde timing voor beide. Nu beide geland en we gaan rustig daten. Buiten de deur drankjes doen, ik hoop ook wandelen en gewoon leuke dingen doen. Samen uit zoeken welke kledingmaat waarvoor beter is. Broekmaat weet ik echt niet.

Piet Hein is nog op bezoek geweest, was gezellig, heb ook nog met een vriendin gebeld van de week. En in het weekend ben ik door mijn voormalige buurvrouw uitgenodigd te komen eten, chinees. Was best wel lekker en kreeg heel lief wat bami en babi pangang mee wat over was.

Verder een goed weekend gehad dus. Goed begin van de week. Heb wat administratie kunnen doen. Ga straks even naar NBO om wat boeken van Harry Potter af te geven aan een gezin.

En krijg de kennismaking voor de cursus werken met ervaring. Ben erg benieuwd.

Daten is weten, ben benieuwd. Volgende week zaterdag is nog ver weg, maar gelukkig bestaat whatsapp!

Mijn herstelverhaal.

Coping is de rode draad, aanpassen aan een ander. Of de wereld. Als je op je 15de het systeem in komt sta je al meteen 1-0 achter.

Door autisme, ADD en ADHD en een familie met een Jappenkamp achtergrond kom je als meisje van 15 het systeem in. Je snapt niets van de wereld, er worden woorden in je mond gelegd, aannames gemaakt. De puberteit is sowieso een vreemde tijd, gevoelens en emoties. Daar werd bij mij thuis niet over gepraat. Er werd wel geslagen en geschreeuwd. Dag in dag uit.

Denk je je heil te vinden op straat, in Rotterdam. Nee dat is het ook niet via via kom je in de crisisopvang. Daar wordt je voor het eerst verkracht, waar je al 2 jaar misbruik van een seniore man achter de kiezen hebt.

Huilen mag niet, dan wordt je op straat gezet, om 11 uur s avonds. Uit die crisis opvang.

Erin met PTSS, er uit met Complexe PTSS.

Toen heb ik de keus voor mijn moeder gemaakt, onbewust, en maakte mijn vader bijna kapot. Na 26 jaar haat en nijd van moeders kant, was daar afgelopen winter mijn vader weer. En hij vergaf me en ik kon mezelf vergeven.

Tussendoor rare sprongen als een kat in het nauw gemaakt. Ik ging als jongen door het leven, en werd man. Ik dacht als ik me aan pas aan het systeem, een boze kwade agressieve te vaak psychotische man, dan kom ik er wel. Als ik maar lang genoeg aan de bel trek dan krijg ik de hulp die ik nodig heb.

De mannen wereld is hard, en ik kon er niet in mee komen. Verlies van beste vriend die suïcide pleegde toen ik 25 was en hij 41, de leeftijd die ik nu zelf heb. Maakte me eigenlijk nog een stukje kapotter. Zeker door in dat huis nog 15 jaar in verwaarlozing te leven.

In 2015 was daar Erik, mijn mantelzorger/vaderfiguur en beste vriend. Hij had eindeloos geduld, nog steeds af en toe. Wat ik ook deed hij ging niet weg. En toen mijn copingsysteem knop uit ging was hij daar om naar me te luisteren. En zei dit is het eerste verstandige wat ik je in lange tijd heb horen zeggen.

Hielp niet mee natuurlijk dat ik door de PTSS psychotisch klachten heb en betrekkingswanen. En dat mijn geschiedenis verbureaucratiseerd was. Corona kwam en daar was in eens mijn semi werkende anti psychotia niet meer. Op slag psychotisch. En dat heeft tot een maand of drie geleden geduurd. Van maart 2020 tot juli 2021. Er werd even niet gelet op de medicijnen, tot afgelopen winter en drie zelfmoordpogingen en een korte opname na.

Erik leerde dat ik het waard was.

Mijn vader, oma en andere familie vergaven mijn kinderbrein coping.

De zoveelste psychiater schreef weer een nieuw middel voor. Risperdal. En gaf het de tijd om op volle werking te komen.

Ik mag mezelf zijn, ook van mezelf. Een volwassen vrouw, die er iets of wat verbouwd uit ziet. Maar dat is vooral een praktisch dingetje, en valt in stappen op te lossen voor een heel eind.

Mijn herstel proces duurde lang, maar ik ben gaan herinneren en gaan voelen. Ik hoef niet meer weg te vluchten in medicijnen (behalve die me bij de les houden in het hier en nu, en me rustig houden, en me niet suïcidaal laten voelen) gokken en drinken hoeft niet meer. Ik red het prima met mijn drie katjes en vrienden en familie. Mijn herstel was daar waar ik begon te praten. Over de realiteit.

Cursus afgerond.. Date werd niets, een rare stalker.. En een logeerpartij bij oma. En dan ook nog eens een spannende week voor de boeg voor een nieuwe dating ronde... Nee nee, niet meteen achter elkaar. Heeft wel even tussen gezeten eer ik weer durfde...

Nou, met Robin dat was niet fijn. Zijn ook geen vrienden meer, en hoop dat hij me nu met rust laat.

Ook nog is een nachtje bij oma gelogeerd. Was erg gezellig, ze was alleen vergeten dat ik geen paprika luste dus ik had pasta met tomatenketchup. (Had in mijn tas al muslie repen mee genomen, de dag dat ik ergens daadwerkelijk durf te eten is een paar keer voorbij gekomen. Onder andere de lekkere zuurkool bij Piet Hein, maar ...)We hebben samen de mol gekeken, en s ochtends lekker ontbeten, en koffie op en was helemaal gezellig.

Ook ga ik weer een poging doen om over te stappen op het vapen, ik zit nu ongeveer op zes shaggies per dag ipv 40, dus dat is enigszins verbetering!

gister heerlijk in het zonnetje gewandeld, en dat wijntje laat ik even staan.

Wederom een contact advertentie geplaatst op een leuke site, en nu kreeg ik een leuke reactie van een jongeman van 36. Hij woont een eindje uit de buurt, maar we hebben een hele middag en avond gezellig gekletst op whatsapp. En gaan van het weekend een drankje buiten de deur doen.

De cursus is afgerond en heb mijn cerfiticaat gehaald! Voorlopig zit ik nog wel op mijn plek bij de clientenraad.

Ik krijg onderzoek naar autisme, en een transgender traject terug is nu binnen handbereik, ben benieuwd wat de vrouwelijke hormonen nog gaan doen.

Als die twee trajecten klaar zijn ben ik klaar om me te gaan settellen. Gewoon huisje boompje beestje.

Nou dat was ie weer voor nu, groetjes.....

Copyright © Alle rechten voorbehouden